Vier maanden geleden besloot ik dat ik eindelijk een kledingstuk moest gaan breien. Babykleertjes tellen niet want baby’s hebben weinig vorm dus het past altijd wel als het groot genoeg is. Nee een kledingstuk voor mezelf, compleet met dat het er dan niet uit ziet als een vormeloze zak en dat ik het ook echt wil dragen. Jammergenoeg betekent dat voor mij dat ik met redelijk fijn garen aan de slag moest. Grof breisel op mijn formaat boezem is nogal, ehm, vergrotend. Dat heb ik kortgezegd niet nodig.
Het moest een jaren ’50 vestje worden, kort, echt tot net in de taille, gemaakt om dicht te dragen. Ik vond het perfecte patroon en probeerde tussen alle bedrijven door mijn perfecte vestje te maken. De designer is Ysolda Teague en haar ontwerpen zijn fantastisch, ook staan in haar boek “Little red in the city” heel veel technieken om een kledingstuk perfect passend te maken.
In de eindspurt ging het nog even helemaal fout maar nu is hij af. Perfect is hij niet. Ik vind dat er teveel ruimte zit bij de bovenarmen en de hals is iets te wijd. Maar hee, perfectie is voor de goden.
Het heerlijke weer liet een kleine fotoshoot toe dus ik kan hem in volle glorie laten zien. Al is foto’s maken met het hele gezin altijd een uitdaging.
De hals heeft een kantrand met laurierblaadjes, die komen terug boven de tailleband en op de polsen.
En dan probeer je te poseren maar dan zoeft er opeens een peuter voorbij
En ach die gaat ook gewoon voor natuurlijk.
Dan maar even een uitleg over mos geven.
Meneer leesvoer had ook een mini bij zich maar wist toch nog mooie foto’s te maken.
Zo, wat zal ik nu eens opzetten?
Voor wie op ravelry zit: hier staat hij
Pingback: Dit weer vraagt om een schots geruite cirkelrok | LeesVoer
Pingback: video: confessions of a yarn addict - LeesVoer